Biografia najbardziej utytułowanego trenera w historii NBA jest jak powrót do dzieciństwa,do czasów,gdy NBA leciało w dwójce z komentarzem Szaranowicz-Łabędź.Jak sam mówi o sobie"są trenerzy,których interesuje głównie sukces i wyniki,mnie natomiast najbardziej interesowała wspólna,magiczna więź pomiędzy młodymi ludźmi".Koszykówka w tej książce jest jedynie pretekstem do przedstawienia całej psychologii zarządzania drużynami,których ambicją był mistrzowski pierścień.Phil Jackson kieruje się filozofią zen,cytuje Pismo Święte,cytuje mistrzów chińskich,Buddę,Gandhiego,jak również Indian z plemienia Lakoty;-) Wyznaje teorię przywództwa,określa jej 5 etapów,i zarówno w Bykach,jak u Jeziorowców chodziło o przejście z etapu trzeciego na czwarty,w skrócie myślenie"ja jestem najlepszy,a ty nie"zamienić na myślenie"my jesteśmy najlepsi,a wy nie".W obu tych przypadkach chodziło o największe gwiazdy,czyli Jordana i Kobego,którzy charakteryzowali się strasznie wybujałym ego.Najwyższy etap nazywa się"Życie jest piękne",tym samym odnosi się do krzepiącego nas wszystkich,zakochanych w NBA tamtych lat,rekordowym sezonie Byków(1995/96).O Bykach jest mało pikantnych szczegółów:wszyscy znamy to na pamięć,Bad Boysi,kluczowa rola Pippena,trójka Paxsona,Kukoć,i przede wszystkim Rodman.Mnie bardziej zaciekawiła opowieść o Lakersach,bowiem gdy TVN odpuściło transmisję w sezonie 1999/00 nie widziałem już żadnego sezonu,i czytając o kolejach losu koszykarzy z Forum,byłem wniebowzięty.Podejrzewałem,że Kobe to dupek,ale że tak powiedział do Jordana?nie no żartuję.Kobe był fenomenalny,a ich rewanż nad Celtics w 2010 to piekielnie wzruszający moment.Kto napisałby lepszy scenariusz?na koniec powrót do Nowego Jorku.Piękna historia.